insan kaybetmek

neredeyse ağlatacak bir soğukta sokakta kalmışsın, saatlerce yürümüş, acıkmışsın ve parmak uçların artık donmak üzere. kafanı kaldırıp apartmanlara bakıyorsun, ışığı yanan bir daire var, perdelerini tam çekmemişler ve cam önünde oturuyorlar, otuzlu yaşlarında bir kadın çay veriyor gazete okuyan yaşlıca bir adama. gülümsüyor adam. bir giriş  katın mutfak camı açık, bulaşığa girişmiş kadın.  bu mutfaktan gelen çatal bıçak sesleri yalnızlığını insanın suratına yapıştırıyor işte .orda olmak istersin sıcak bir yemek yemek istersin ama ölesiye dışardasındır .. insan yalnızlığıyla yaşarken, kendini öğrenmeye başlıyor usulca. kimisi otuzuna gelmeden çözüyor bunu, kimi kırkında ellisinde. kaybetmeyi öğreniyor, birileri ölüyor, dostlar bıçaklayıp kaçıyor, sevgililer yitiyor gidiyor.hayatından insan çıkarmayı öğrendiğin vakit korkmayacaksın gayri ötesinden. . mutfakta aspiratör çalışırken farketmezsin sesinin seni ne kadar yorduğunu. kapatılınca "oh be" dersin  anlarsın ne kadar rahatsız ettiğini, huzurunu kaçırdığını.. böyle insanlar var işte etrafında. sevgilin olsun arkadaşın olsun.. beraberken anlamıyorsun seni nasıl hırpaladığını ama hayatından çıkınca bi hafifleme hissediyorsun. sanki omzunda onbeş kiloluk bir çanta taşıyormuşsun da onu bırakıp koşmaya başlamışsın gibi bir rahatlık işte.. öyle..