genç bahçıvanın ellerinden yıllar önce bir tohumun bereketli topraklara düşmesiyle atılmıştı hayata..
o tohum ki,gökçe gökçe yeşerecek,
büyüyecek,
dal budak salıp meyve verecekti..
roprağın bereketli olmasına karşın,
asırların geleneği olan güçlünün güçsüzü ezip yok ettiği bir ortamda
daha güçlü kökler salmak,
bütünleşmek gerekiyordu toprak anayla..
güçlü fırtınalarda ancak kendi köklerine sıkı sıkı sarılarak kalabilirdi hayatta...
önce özünü saldı,karıştı toprağa.
ardından kök saldı derinlere,boy attı..
lakin kara kışlar,kayalıklar,çakır dikenleri,ısırganlar,ayrık otlar sarmıştı çevresini,
özgürce gelişmesine engeldi..
her şey yasalarınca işliyordu.
özge fidan yavaş yavaş soluyordu..
sızladı sağ göğsünün üzerindeki yara..
soğuk ne ki?..
"umutsuzluk,kararsızlık ve karamsarlık bugün düşmandan daha düşmandır bize.."
gelmişse zamanı oynamalıydı rolünü,
tepelerden mavi mavi parlayan kızıl yıldız gülümsedi özge fidana..
o yıldız ki,
hep oradan bakar,yön gösterirdi.
özge fidan gördü kızıl yıldızın mavi ışığını,
tüm enellere rağmen savaşmalıydı
ve savaştı..
umarsız olamazdı,
özge fidan dardaydı..
özge fidan anladı,
madem var olmak savaşıydı bu,
dahası,
var olurken var etmek,gelişirken geliştirmek,
büyürken büyütmek ve hep birlikte büyümek savaşıydı bu,
öyleyse çetin koşullara,
kasırgalara karşı direnmek,güçlü olmak gerekirdi..
güçlü olmak içinse,
önce kendi bedeninden başlamalıydı.
zayıflığa yer yoktu.
arınmalıydı kötü dallarından ve yeni filizler vermeliydi.
salmalıydı kökünü toprağa,
başını güneşe..
sahte poyrazlara kanmamalı,
güçlü kasıtgalardansa korkmamalıydı.
kasırgaları savuşturanlar ancak gelişir,güçlenirdi..
güçlenenlerse daha büyük kasırgalar savuştururdu.
öyleyse boşa harcanmamalıydı güç ve zaman.
her şey olması gerektiği gibi olmalıydı.
daha gençti,özgecikti..
çok şey bilmeliydi.
gerektiğinde bir kardelenden bile öğrenmeliydi.
bunu anladı özge fidan,
kaldırdı başını ve özüne ulaştı.."
